16/2 - We're not in Kansas anymore, Toto

In Kuala Lumpur is het dan inmiddels een uur of drie ’s middags. Ik zit aan het gangpad, en tijdens de landing kan ik weinig zien (waarom is de persoon met een window seat NOOIT geinteresseerd in het uitzicht???), maar wat ik zie is definitely not home: oerwoud, aangeplante palmbossen, weinig tekens van beschaving. Ik verbeeld het me misschien, maar ik voel de warmte toenemen naarmate we lager komen... het landschap straalt gewoon hitte uit.

Op de grond blijkt dat redelijk mee te vallen; sjouwend met koffer en tassen krijg je het vrij warm, maar het is te doen, de airco doet zijn best. Met wat aanwijzingen van bijzonder vriendelijke Maleiers vind ik de shuttle bus naar mijn terminal; ik vlieg AirAsia naar Bangkok, en AirAsia is de Easyjet van, Azie. AirAsia is echter verbannen naar een nieuw gebouwde terminal in een uithoek van het vliegveld. Bij de bus gekomen blijkt dat dat ding wel centjes kost; maar liefst 1,50 RM, zo’n 30 cent. Helaas was ik, wanneer het op de Maleisische Ringgit aankomt helemaal platzak. Eerst pinnen dus, wat in coupures van 50RM gebeurt. De chauffeur is hier natuurlijk niet blij mee, en moet bij collega’s gaan graaien naar wisselgeld...

De bus scheurt weg, met de deuren nog half open, en we rijden helemaal om het vliegveld heen, langs het F1 circuit. Ik ben zo moe dat ik pas na vijf minuten door heb dat we aan de linkerkant van de weg rijden. We komen bij een constructiesite. Een paar tienerbouwvakkers zwaait naar de chauffeur en ze mogen gratis mee. De deur hoeft echter niet dicht, en een van de jongens blijft lekker op de treeplank zitten terwijl wij over de snelweg met een vaartje van 80km/u doorrijden. Na een paar minuten is hij het zat, staat op en de chauffeur besluit om dan toch ook maar de deur dicht te doen. De heren hebben nog wat te leren voordat zij op een Shell-locatie aan de slag kunnen, denk ik bij mijzelf.

Aangekomen in de terminal blijkt de bus dan wel goedkoop te zijn, andere dingen zijn dat niet. Mijn koffer is te zwaar, dus daar mag ik 140RM extra voor betalen. En een flesje drinken kost 9RM, zo’n 2 euro. Hm.

Instappen gaat via een vliegtuigtrap, dus ik moet mijn eerste stappen buiten de airco zetten. Het valt me mee. De lucht is vrij droog, maar de temperatuur is wel midden 30. Het zal me benieuwen hoe dat morgen gaat... de hele dag rondwandelen in deze hitte. Verder wordt er wel snel gehandeld bij AirAsia, de vlucht verloopt vlekkeloos, hoewel de waterdamp die de cabine inspoten werd voor de start wel even een opvallend puntje was. Prima voor mijn ogen, daar mag de KLM ook wel eens over nadenken.



Twee uur later: Bangkok. Dit keer wel een window seat, en de stad spreidt zich als een spinneweg uit in het donker. De hoofdwegen lichten prachtig op met het drukke verkeer Een prachtig nieuw vliegveld. Nu naar het hotel, het is inmiddels alweer acht uur en ik ben bekaf... Ik had al gelezen over alle trucs die men in Bangkok gebruikt om toeristen te naaien, en taxi’s waren een prima hulpmiddel daarbij. Voordat ik bij de taxi’s kan komen, eigenlijk 10 meter nadat ik Arrivals uitkom wordt ik al gevangen door een handelaar... of ik een hotel nodig heb, of een taxi, en of ik geen bustour wil maken morgen? Nee nee en nee, maar meneer is niet makkelijk uit het veld geslagen. Of ik alleen reisde? Dat is zonde, hij kon wel een aardige gezelschapsdame regelen. Dat laatste was natuurlijk erg aanlokkelijk, zeker tegen Thaise prijzen, maar zoals gezegd, ik was bekaf. Toch maar niet dus.



Na meneer definitief te hebben afgeschud (maar wel een erg nuttige stadsmap van hem meegekregen te hebben) begon de zoektocht naar een legitieme taxi. Die was gelukkig snel gevonden. Ik moest voorin en liep heel proactief naar de passagierszijde. Ik wilde instappen en zag een stuur en de chauffeur kwam in paniek achter me aan. Hm, hier rijden ze dus OOK links. De rit naar Bangkok is mijn eerste kennismaking met het echte Azie. De wegen zijn druk, het verkeer is chaotisch en de snelwegen worden omringd door gigantische verlichte billboards. Ze leiden af van de sloppen die er donker tussen staan.

Na een half uur en 400 baht later (9 euro) ben ik bij het Mercure. Prachtig hotel, prachtige kamer, al die moeite voor het zoeken van een hotel op internet loonde wel dus. Alle restaurants in het ernaast gelegen shopping center waren dicht, dus maar wat gegeten in het hotel restaurant. Daarna lekkerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr slapen... het was een lange dag. Morgen maar eens kijken of hier wat te doen is.